Twee weken geleden liep ik voor het eerst de Nijmeegse vierdaagse. Ik liep in totaal 160 kilometer (4x40km) door en om Nijmegen heen. Eerder schreef ik al hoe ik mij heb voorbereid en andere praktische zaken die handig zijn als je (voor het eerst) de Nijmeegse vierdaagse gaat lopen. Het leek mij ook leuk om te schrijven over de route die we elke dag hebben afgelegd en hoe ik mij voelde tijdens het wandelen.
Dag 1: 16 juli
De eerste wandeldag van de Nijmeegse vierdaagse begon voor mij om 3.30u, zodat ik rustig kon ontbijten en mijn spullen klaar kon leggen. Ik sliep bij een AriBnB in Arnhem en vertrok om 4.10u met de fiets van ‘huis’ naar Arnhem centraal. Daar heb ik mijn fiets in de fietsenstalling gezet en vertrok ik met de trein van 4.37u naar Nijmegen.
In de trein zaten natuurlijk alleen maar mensen die de Nijmeegse vierdaagse gingen lopen. Iedereen was vrolijk en had er zin in. Eenmaal aangekomen op het station van Nijmegen liep ik naar de Wedren, wat ongeveer 15 minuten lopen is. Onderweg kom je allemaal studenten tegen die nog volop aan het feesten zijn. Ze wensen je allemaal succes en zijn iedereen aan het aanmoedigen. Een enkeling durft zelfs te zeggen dat we nog even moeten doorzetten en we de finish bijna gehaald hebben 😛 En dat terwijl we officieel nog niet eens van start zijn gegaan en nog 160km moeten afleggen haha.
Eenmaal op de Wedren is het makkelijk om de start te vinden, het is gewoon een kwestie van achter iedereen aanlopen. Ik zit bij de vroege starters en mag daarom al starten tussen 4.45u en 5.30u. Het is nog donker maar het begint al licht te worden. Ik ben om 5.15u bij de start en wordt mijn polsbandje gescand, de vierdaagse is voor mij begonnen!
De eerste meters staan weer allemaal studenten, de een met nog meer alcohol op dan de ander. Maar de sfeer is goed! Iedereen is vrolijk en wenst elkaar succes. Er is polonaise, er is een erehaag, het is één groot feest. De route gaat vervolgens over de Waalbrug die alleen open is voor de vierdaagse wandelaars en gaat verder over een dijk. Aan het eind van de dijk ligt Oosterhout waar ik mijn eerste korte (toilet) stop houd en aan mijn broodjes pindakaas begin.
Wanneer ik weer verder ga lopen kom ik een groep militairen tegen die uit volle borst zingen. Dit was heel indrukwekkend. De militairen die je onderweg ziet zijn zo zwaar bepakt, echt respect voor alle militairen die de vierdaagse lopen! Ik ben een tijdje achter de militairen gaan lopen, omdat ze een fijn en vlot tempo aanhouden. Na een klein uurtje kom ik een waterpunt tegen en besluit ik om mijn camelbag bij te vullen.
Na het bijvullen loop ik weer verder in mijn eigen temp. Tot nu toe gaat het wandelen goed! Het weer is heel fijn, want het is bewolkt en de temperatuur is eind van de ochtend ongeveer 17 graden. Perfect wandelweer!
De kilometers gaan voorbij en ik verbaas mij over hoeveel mensen er vanaf het begin langs de weg staan. Vooral in de dorpjes zijn alle starten versierd, zitten mensen buiten en wordt er van alles aan eten en drinken uitgedeeld.
Na 22,5 kilometer is er weer een waterpunt en toiletten en besluit ik om hier kort te pauzeren. Tijdens deze pauze eet ik wat en verwissel ik mijn schoenen en sokken. Vanaf nu ga ik op mijn Nike’s lopen om zo de kans op blaren zo klein mogelijk te houden.
De rest van de wandeling gaat goed en onderweg spreek ik nog een aantal mensen. Het valt mij op dat heel veel mensen alleen wandelen. En sommige mensen lopen wel met een groepje, maar omdat iedereen op zijn eigen tempo loopt gaan ze toch alleen wandelen.
Precies 8 uur na de start en 40 kilometer verder ben ik weer op de Wedren, laat ik mijn polsbandje scannen en ontvang een nieuwe knipkaart. Dag 1 zit erop!
Op de Wedren zoek een plekje waar ik even kan gaan zitten om alles van de dag te laten bezinken en uit te rusten. Mijn voeten en benen voel ik duidelijk van de vermoeidheid. Ik probeer niet al te lang te blijven zitten en ga al snel weer richting het station om de trein naar Arnhem te pakken. In Arnhem stop ik eerst bij de Mc Donalds om nog even wat calorieën naar binnen te werken 😀 Daarna stap ik op de fiets om naar het huisje te gaan. Ik douche, maak avondeten, doe de afwas, pak mijn tas voor de volgende dag en lig alweer om 18u in bed om te gaan slapen. Daar was ik wel aan toe!
Dag 2: 17 juli
Op dag 2 kan ik ‘uitslapen’ want de wekker staat een uur later, namelijk om 4.20u. Vandaag start ik in de tweede groep van de 40km. Ik volg hetzelfde ritueel als de dag ervoor om al om 5.25u in de trein te zitten. Om 6.06u start ik en kan de tweede wandeldag beginnen!
Vandaag is roze, want het is roze woensdag. Heel veel wandelaars en mensen langs de kant van de weg zijn daarom gekleed in het roze. Vandaag lopen we richting Wijchen, Beuningen en een aantal andere dorpjes. Deze dag is een groot feest, want overal wordt muziek gedraaid, staat een dj of is een band aan het spelen. Op sommige plekken is het hierdoor even druk en is er een kleine opstopping, maar niemand die er heel erg over klaagt en een minuut later loopt het weer door.
Aan het begin van de dag waren mijn benen een beetje stijf, maar na een paar stukjes gewandeld te hebben is dat weer over. Het wandelen gaat in het begin weer lekker vlot en ik voel mij goed. Maar na ongeveer 28 kilometer begint de vermoeidheid goed te komen. Ik heb pijn in mijn voeten en pijn in mijn benen. Ik ga even rusten op een veldje en trek mijn schoenen en sokken uit om ze te wisselen. Hier zie ik dat ik een kleine blaar heb onder mijn teen…. Ondertussen heeft een kindje dit gezien en komt naar mij toe met een bakje chips, of ik misschien wat chipjes van haar wil. Zo lief. Ik pak wat chipjes, behandel de blaar, trek mijn sokken en schoenen weer aan om verder te lopen.
De laatste 12 kilometers voelen behoorlijk zwaar en ik kom maar niet in mijn ritme. Ik kan alleen maar aan mijn voeten en benen denken die pijn doen. Ondertussen kijk ik een aantal keer op de vierdaagse app om te zien of de finish al in zicht komt, maar dit duurt nog even.
Onderweg passeren we een aantal straten waar de bewoners volledig zijn uitgedost. Ik kan niet alles goed meer in mij opnemen door de vermoeidheid, maar kan mij nog wel herinneren dat een straat volledig in het wit was inclusief alle bewoners. Later komen we nog langs een straat waar juist alles rood versierd is en alle bewoners in het rood gekleed zijn. Iedereen gaat los op de muziek en overal word je aangemoedigd.
De laatste paar kilometer gaat langs de Waalkade in Nijmegen wat een groot feest is. Ook dit krijg ik maar half mee, omdat ik zo gefocust ben op elke stap die ik zet en zit volledig in mijn hoofd. Langs de kade zie ik allemaal feestende mensen, podia en eetkraampjes. Het is een grote gezelligheid. De laatste kilometer loopt nog door de Hertogstraat waar het óók een groot feest is. De laatste meters gaan in en uiteindelijk loop ik om 15.02u, 9 uur later, over de finish.
Eenmaal aangekomen op de Wedren wissel ik mijn knipkaart weer in voor een nieuwe, laat mijn polsbandje scannen en zoek weer een rustig plekje op om even uit te rusten. De wandelschoentjes gaan uit en wissel ik weer om voor mijn Nike’s. Na 10 minuten gezeten te hebben loop ik richting het station en weet dat ik ondertussen langs een locatie kom waar je je benen kunt laten masseren. Ik zie dat er maar één wachtende voor mij is en grijp mijn kans. 15 minuten lang worden mijn kuiten en benen gemasseerd, zodat ik weer klaar ben voor de volgende dag. Ik krijg nog een compliment dat mijn kuiten soepel aanvoelen, steek die maar in je zak 😉
Eenmaal aangekomen in Arnhem besluit ik het mijzelf lekker makkelijk te maken. Ik haal een grote bak lasagne bij de Albert Heijn en stop die in de magnetron. Lekker calorieën stapelen. Daarna weer douchen, tas klaarmaken voor de volgende dag en weer slapen!
Dag 3: 18 juli
De derde dag gaat beginnen en dat betekent dat ik al op de helft zit! De wekker gaat vandaag weer om 3.30u. Heel vroeg, maar daar wen ik snel aan en heb niet eens moeite om direct mijn bed uit te komen. Mijn benen voelen in het begin nog wel een beetje stijf, maar na de eerste paar stappen trekt dit gevoel weer redelijk weg.
Mijn ochtendritueel begin ik weer met het eten van een cracker met avocado en het smeren van 4 broodjes pindakaas om onderweg op te eten. De rest van mijn spullen heb ik de dag ervoor al klaar gelegd. 30 minuten later stap ik op de fiets naar het station van Arnhem en pak ik de trein. Deze bleek vandaag 7 minuten eerder te vertrekken dan de eerste wandeldag, gelukkig was ik op tijd!
Vandaag ga ik om 5.08u van start en staan dezelfde (of misschien lijken ze allemaal op elkaar) studenten weer langs de kant om iedereen aan te moedigen. Het blijft elke dag weer leuk! De eerste kilometers van de route zijn hetzelfde als de dag ervoor, ondertussen begin ik wat herkenningspunten te krijgen.
De eerste helft van vandaag kan ik mij niet meer zo goed herinneren. Het enige wat ik nog weet is dat ik na ongeveer 15 á 20 kilometer vond dat ik mij zo goed voelde vandaag. Natuurlijk voel je vermoeidheid in je voeten en benen, maar niet dusdanig dat ik er last van had.
De tweede helft van de wandeldag bestond uit de zeven heuvelen. Voordat de eerste heuvel begint loop je langs een groot graanveld, waardoor je een heel mooi uitzicht op de heuvel had. Een hele sliert met mensen zag je op de heuvel, dat was een erg mooi gezicht. Ik begon met het ‘beklimmen’ van de eerste heuvel en dat ging wel lekker! Tijdens het afdalen had je weer een prachtig mooi uitzicht op velden met een lange sliert aan mensen voor je. Ook weer een fotomomentje!
De daaropvolgende heuvels vond ik ook niet zo’n probleem. Ik vond de afwisseling met het vlakke wandelen juist wel fijn, want nu had je vooral de kracht uit je bovenbenen nodig. Halverwege ben ik gestopt met de heuvels tellen omdat ik de tel kwijtraakte en omdat ik afgeleid was door alle mensen langs de kant van de weg. Want die stonden er! Grote vrachtwagens met de zijklep open waarop een dj stond en allemaal dansenden mensen. En niet één keer, maar de hele weg stonden wel mensen met campers en auto’s langs de kant van de weg.
Wat ook indrukweekend was, waren de militairen. Sowieso was ik elke dag weer onder de indruk (niet alleen omdat ze allemaal zo knap zijn 😉), maar natuurlijk ook omdat ze zoveel bepakking mee hebben. Maar vandaag liep ik zelf best een flink tempo de zeven heuvels op, maar de militairen liepen mij gewoon voorbij! Het tempo lag zo hoog van ze, heel erg knap.
Op een gegeven moment zag je een aantal aanmoedigingen langs de kant van de weg dat de laatste afdaling naderde. Vanaf dan zou het alleen nog maar vlak zijn richting Nijmegen. Dit was niet helemaal waar, maar goed bedoeld 😉 Vanaf dat moment merkte ik dat ik wat pijn in mijn knieën had. Kwam dit misschien door het naar beneden lopen van de heuvels? Ik begon mijn tempo een beetje af te wisselen en merkte dat een snel tempo de pijntjes in mijn knieën verminderden. Ik zag twee snelle mannen mij inhalen en ben een tijd achter ze gaan lopen. Het was fijn om even achter mensen te lopen en hun tempo aan te houden, hierdoor dacht ik minder na en was ik puur gefocust op hun temp.
Er gingen weer een aantal kilometer voorbij, maar mijn benen en voeten waren op. De laatste 8 kilometer ben ik zeker 3 keer gestopt om te plassen, maar vond dit ook een mooi excuus om even te pauzeren. Tijdens de pauzes konden mijn benen en voeten weer even uitrusten, maar het opstaan daarna werd er niet makkelijker op… De laatste 3 kilometer ben ik rechtstreeks naar de finish gelopen, maar had ik het zwaar. Om 14.22u kwam ik aan bij de finish en heb er in totaal 9 uur en 14 minuten over gedaan.
Eenmaal op de Wedren ben ik mijn polsbandje weer laten scannen en heb ik een nieuwe knipkaart gekregen. Daarna ben ik zo snel mogelijk een plekje gaan zoeken om te gaan zitten. Wat was ik moe! Een klein traantje kon ik niet onderdrukken, zo veel vermoeidheid voelde ik. Na een kwartiertje heb ik weer wat energie bijeengeraapt en richting de trein gelopen.
Gelukkig wist ik dat mijn zusje die dag ook in Arnhem zou blijven slapen. Zij zou wat te eten meenemen, dus vanavond hoefde ik zelf geen eten klaar te maken. Daarnaast heeft mijn zusje een eigen schoonheidssalon waar ze ook massages doet, dus ik kon die avond rekenen op een massage voor mijn benen! Na de massage probeerde ik te slapen, maar ik kon mij maar geen houding geven. Elke paar seconde voelde ik weer de drang om anders te gaan liggen. Mijn lichaam was zo moe maar ook zo rusteloos. Het heeft nog ruim een uur geduurd voor ik in slaap kon vallen.
Vandaag en gister had ik het zwaar. De laatste kilometers hebben pijn gedaan, maar ik heb geen moment gedacht dat ik het niet zou halen. Ik had een prima looptempo en had elke dag nog genoeg tijd over voordat de registratie op de Wedren sluit. Dat gaf mij voldoende rust, want als ik pijn had kon ik gewoon zo langzaam gaan lopen als ik wilde. Stapje voor stapje, elke stap zou ik dicht bij de finish aankomen. Ik had er dus alle vertrouwen in dat ik er vroeg of laat wel zou komen. Op naar dag 4!
Dag 4: 19 juli
Vandaag is alweer de laatste dag! Ik start vandaag weer met de tweede startronde en loop om 6.09 over de start. Mijn knieën en voeten doen nog steeds pijn, maar net als gister helpt het weer om een vlot tempo aan te houden. De eerste kilometers lukt dat goed, zeker vanaf het moment dat de militairen zich bij de route voegen. Ik zoek een groepje militairen op en loop een aantal kilometer met ze mee. In koor marcheren zij op ‘left, right, left, right’.
Vanaf de 15e kilometer start er een lange dijk. Ik probeer nog een vlot tempo aan te houden, maar dat is lastig. Het pad is smal en er lopen veel mensen. Ik besluit om gewoon rustig op het tempo van de anderen te wandelen. Dit zorgt er wel voor dat ik mijn knieën begin te voelen. De dijk is een aantal kilometer lang en slingert door het landschap heen. Als ik een aantal keer achteromkijk, zie je kilometers lang mensen wandelen. Een heel mooi gezicht! Aan het eind van de dijk staan de toiletten en hou ik weer een wat langere stop.
De kilometers die volgen, lopen we door een mooi natuurgebied met aan beide kanten water. Ondertussen grijp ik elke toiletpost aan om te stoppen en doe ik dat ook op kilometer 22. De route loopt verder door richting Cuijk. Nadat ik door Cuijk ben gewandeld, houd ik ook nog een lange stop en vul mijn water bij.
Vanaf Cuijk is het ‘nog maar’ één lange weg richting Nijmegen over de Via Gladiola. Helaas duurt dit nog wel ruim 12 kilometer. Langs de hele route staan overal, maar dan echt overal, mensen langs de kant van de weg. Overal is weer muziek net als de voorgaande dagen. De afgelopen vier dagen heb ik overal zoveel Nederlandstalige muziek gehoord, ondertussen is mijn Nederlandse repertoire weer helemaal tiptop in orde en kan ik alle nummers meezingen. Wonder boven wonder heb ik bijna geen last meer van mijn knieën, voeten en benen. Natuurlijk voel ik dat er al bijna 160km op gewandeld is de afgelopen dagen, maar wandelen gaat nog hartstikke goed!
De laatste kilometers gaan in en kom je onder andere langs het Radboud ziekenhuis. Ik had van tevoren al gelezen dat dit een emotioneel momentje kan zijn. Een aantal patiënten ligt in het ziekenhuisbed langs de weg met daarnaast de apparatuur naast hun bed. Alle wandelaars klappen en alle patiënten zwaaien. Je zag in de gezichten dat ze het zo mooi vonden en aan het genieten waren om langs de kant van de weg te kunnen liggen. Dit was een kippenvel momentje en deed mij nog meer beseffen dat je alles uit het leven moet halen.
Ik ben bijna bij de finish en ook hier stond het publiek weer rijen dik langs de kant van de weg. Ook lopen de militairen en politie in grote groepen bij elkaar. Er zijn de laatste kilometers veel opstoppingen en het tempo ligt laag. Ik ben nog opzoek gegaan naar bekenden, waarvan ik een aantal heb gevonden maar ook ben misgelopen. Uiteindelijk nadert het eind van de straat en gaan we nog een laatste bocht om richting de Wedren. De finish komt steeds dichterbij en loop ik uiteindelijk om 16.30 over de finish. Ik heb het gehaald!
Had je mij op de tweede of de derde dag gevraagd of ik volgend jaar weer de Nijmeegse vierdaagse wilde gaan lopen, dan had ik ‘nee’ gezegd. Maar op de vierde dag toen ik net de laatste meters had afgelegd zei ik al vrij snel: ja, volgend jaar ga ik 50km doen!